تماشای «اکسیدان» بیننده را با مشکلاتی چند مواجه می‌کند؛ بعضی از این مشکلات مشخصاً به خود فیلم مربوط می‌شوند، ولی بخش عمده‌ی گره‌ها بیشتر به رویکردهای آشنا در فضای انتقادی سینمای ایران و مسائل مربوطه ارتباط دارد. در حالی که کم‌و‌بیش اکثر بینندگان سینما و عده‌ای از منتقدان ابایی از به کار بردن واژه‌های «سخیف»، «بی‌محتوا»، «مبتذل»، «غیراخلاقی» و امثالهم برای…
ادامه
«و ساز گرگ در این ارکستر هورن است.» پسر بچه‌ی پنج‌ساله از بالکن داد زد: «هام هام.» و رهبر ارکستر با همان شوخ‌طبعی مخصوص این اجرا لبخندی به آن بالا زد و ساز عجیب پدربزرگ پیتر را معرفی کرد تا پیش از آنکه صدای کلارینت‌باس لابه‌لای همنوازی ارکستر برود، بچه‌ها…
ادامه
جان بنویل، برنده‌ی جایزه‌ی ادبی بوکر برای رمان «دریا» در ۲۰۰۵ و برنده‌ی جایزه‌ی ادبی آستوریاس، سال‌هاست که می‌نویسد. او در خانه‌ای بزرگ شده که حتی یک جلد کتاب هم در آن نبود. پدرش مکانیک و مادرش خانه‌دار بود. بعدها برادر بزرگ‌ترش رمانی نوشت و البته خواهرش نویسنده‌ی مشهوری شد…
ادامه
مهسا ایمانی تنها یک عکس حضوری مستقیم از انسان‌ها را نشان می‌دهد: خانه خالی از هر اسباب‌واثاثی است اما سه زن و سه مرد همراه با کودکی که به دوربین زل زده‌اند، همچون دیگر عکس‌ها تأکیدی هستند بر بودنشان. انگار ارواحی به محل زندگی قبلی خود سر زده‌اند و حالا…
ادامه