حسین والامنش در سال ۱۹۸۶ در اجرایی در شهر آدلاید نان میپزد و با زعفران بر آن مینویسد: «عشق است» و نان به حاضرین داده میشود تا بخورند. این هنرمند ایرانی ساکن استرالیا گفتوگوی هنرمند با مخاطبانش را همان نانی میداند که به سادگی خورده میشود؛ مادیّتِ فسادپذیر نان، که همان عشق است و همان قوت روزانه. نسترن صارمی در این شمارهی مجلهی شبکهی آفتاب از آثار حسین والامنش نوشته است.
آثار فرانسوا میلهی فرانسوی از خوشهچینان و دهقانان دریچهی ورود آرمین مالکی است به طرح موضوع گذار از ارزش آفرینی طبیعت به ارزش آفرینی کار انسانی؛ گذاری نه میان دو دنیای متفاوت که میان دو طرز تفکر که یکی ریشه در گذشته و دیگری روی در آینده دارد.
گزارش نهمین دوسالانهی هنر معاصر برلین که از چهارم ژوئن تا ۱۸ سپتامبر برگزار شد بخش دیگری از این شمارهی ماهنامه را تشکیل میدهد.
خیلی هم لازم نیست نگاه ریزبین و دقیقی داشته باشید. کافی است فقط سری به…
چرا و چگونهاش قصهای دراز دارد اما ناگهان آرش، آن آرش کمانگیر، شد محبوب دل…
نقاشی واقعگرا در ایران درست سالهایی شکل میگیرد که در اروپا مدرنیستها با سرعت هرچه…
اتاق زیرشیروانی خانه پر بود از اشیای قدیمی، مجسمهها، چمدانها و قابعکسها. این منبع الهامِ…
یکی از فیلمهایی که این روزها در دسترس تماشا قرار دارد فیلم برداشت (Harvest) بهکارگردانی…
مثال رايجي در روانشناسي هست که وقتي به ملاقات دوستي ميرويد که دچار اضطراب زياد…